Taş yürek mezarlığı Şiiri - Dağlar Özügüç

Gömmek istediler ölü papatyaları toprağa
Kıyamadı toprak onunla geçen hatıralara
Çırpındı ağladı kabul etmedi
Ona göre hatıralar çok kıymetliydi
Sonunda papatyaları yüreğe gömdüler
Gömüldüğü yerin kapısına
Taş yürek mezarlığı dediler

Bana ne bedenin ölümümden
Ne zaman ölürse ölsün
Yeterki yürekteki sevgi ölmesin
Onu bu deli yüreğimle sevdim
Ben seven yüreğe bakarım
Dua et seven yürekler ölmesin
Taş yürek mezarlığına gömülmesin

Sana çok kırgınım papatya
Gururundan duramadın kararında
Bana referans olamadın
Bir “seviyor” diyemedin
Küçücük bir sözü sığdıramadın
Bir mevsimlik ömrü hayatına
Seviyor deseydin bir şey mi eksilirdi
son yaprağında?