Taş Yürek Şiiri - Sandra Şentürk

Tanımıyorum...
Kimi sevdiğimi hatırlamıyorum. Nasıl bir kalbe sahipti ? Nasıl bir vicdan taşıyordu yoksa yoksa vicdan yerine hep mi taş taşıyordu? Kocaman bir taş. Nasıl bir hercaiydi ? Nasıl kolay harcadı bu aşkı, sevgimi, beni nasıl bir kalemde harcadı ?
O küçük yetim kızı nasıl incitti ve yüreği sizlamadi ardına bile bakmadan gitti . Hâlâ nasıl gulebiliyor ? Nasıl yiyip içebiliyor ? Nasıl hayatına devam edebiliyor ? Hiç mi kalbi sıkışmıyor göğsü daralmiyor ? Ne bileyim. Nefesi duracak gibi olmuyor. Tek bir yaş bile mi düşmüyor gözünden ? Bu bir insan mi yoksa robot mu taş mi ? Geceleri başını yastığa koyunca duvarlar üzerine cokmuyor mu kâbus gibi ?
Ben ondan dünyalar mi istemiştim? Sadece bir omuz, içi sıcacık bir yuva . Sade bir gelinlik belki...
Ben onun göğsünü yuva sandım . Omzunu liman , güvenli bir sığınak...
Orada ne hayaller kurdum kimbilir....
Gözleri kocaman bir kuyuymuş. Göremedim. O çocuğu çok özledim ama geri gelmeyecek biliyorum ve bende onu sonsuza kadar affetmeyeceğim. Hayatımın kıyısında bile yürüyemez artık. O kumlarda kirli ayak izleri bile kalmasın. O denizi de benim gibi sevemez. Ben ona yüzüksüz bağlandim ben ona koşulsuz inandım . O kadar yüreksiz bir adammış ki ardımdan mağdur hikayeleri anlatirmiş. Bu muydu adamlık ? En yüreksiz adam bile bazen hicap duyar hicran duyar yaptığının arkasından . Sen yetimin umudunu, hayalini söndür, dünyasını başına yık sonra da çek git sonunda mağdurum edebiyatı yap .
Ama iyiki olmamış diyorum. İyiki evlilikten kaçmış. Rabbin bir bildiği varmış . O benim hayallerime de sevgime de sahip çıkacak bir adam değilmiş. Meğer kanında namertlik varmış.
Ben bana yaşattıklarina rağmen ona merhamet ederken şimdi onun bir gram vicdani olmadığıyla yüzleşiyorum.
Pişman olmasını beklemiyordum . Çünkü pişman olmak bile vicdan ister . Hele ki Bir erkeğe sığınan yetim bir kadına sahip çıkmak işte o yürek ister ,adamlık ister . Rastgele değil sağlam bir yürek ... Her yüreğin harcı değilmiş.
Beni kaybettiği için üzüldüğünü zannetmiyorum. Kendimi kandırarak hikayemin devamını yazamam . Benden ayrılırken bile yüzüme son kez bakarken bile içinin acidigini düşünmüyorum. Son görüşümde bile en çok ben sarılmıştım .
Bugüne kadar belki biraz olsun sevmiştir onca sene sahte olamaz diye zannetmiş olabilirim. Bu gerçeği kabul etmek zamanımı aldı . Olsun . Ne çıkar? Benim kaybettiğim maskeli bir adamdı onun kaybettiği ise çok fazlasıydı. En çok da onurunu , o çok övündüğü adamliğini ...
En çok vicdanını , merhametini, insanlığını...
Saf bir sevgiyi , Bir yetim kalbin duasını., Rabbin rızasını...
Beni sevmediği için ona kırgın değilim. Olabilir herkes ,herkesi sevmek zorunda değil. Eğer adam gibi geç olmadan sevmiyorum deseydi. Dürüstçe,mertçe hayatımdan çıkıp gitseydi.
Belki hakkımı helal ederdim. Ve evlilik hayalleri satmasaydi . Yuva düşü kurdurmasaydi .
Olmuyor. Hakkımı helal edemiyorum.
Onu güzel hatirlamak isterdim ama yine olmuyor. Hatırlayamıyorum.
Onun yüzünü hayal etmekten bile tiksinti duyuyorum. Zaten yüzünü de unuttum sesini de...
Herşey zamanla küllenir biliyorum.
Benimle neden son kez vedalaşamadiğini şimdi anlıyorum. Çünkü yüzüme bakmak adam gibi bir yürek isterdi. O korkak bir adamdı . Gözlerime baktığında orada göreceği şeylerden ödü koptu. Öyle ödü koptu ki aynaları kırmak istedi . Her sabah yüzüne baktığı aynalara ise gülümsedi . Vicdanını kendi hikayeleriyle avutmak istercesine.
O benim hayaletimden ne kadar kaçarsa kaçsın o ah yağmuruna birgün tutulacak.
Uykularından kâbuslarla uyanacak çünkü ömrünün sonuna kadar benim hayaletimle yaşayacak. Vicdanında küçük bir yerde adımı haykıracak. Ben olmayacağım.
Yollarıma çıkmasın bundan sonra. Ondan başka bir dileğim yok. Bari ilk kez yürekli olsun.