Taş yaprak toprak Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Taş yaprak toprak…

Ne duvarlar ard arda yıkıldı
Ne de taş taş üstünde yığıldı.
Yangın yerine mi döndü niye
Dünya sanki kendine küstü!
Sapsarı yapraklar döküldü
Dudaklar kapalı dil adeta lal
Benizler soldu yürek söndü
Gözler yine kapanıyor ağırdan
Uzun bir sonbahar bu, olağan
Rüzgarı yağmuru ömrüne kattı
Hava erkenden yoldan karardı
Soğuk, vakitsiz kapıya dayandı
Tüm emek bir kaç ekmeğe döndü
Anne üşendi çoçuk çok üşüdü
Üç tabak konuldu bir sofraya
Sofra dayanamadı yere düştü
Baba tüm gece yarını düşündü.
Belli kabustu tüm bu olan biten…
Belki emek daha çok ekmek demekti!
Çok şey gelmiyor madem elimden
Hayatın gerçekleri değirmen; öğütürken;
Bir şeyler tersine dönmeli bu şiirden:
Anne üşenmedi, çocuk da üşümedi
Daha çok tabak konuldu bir sofraya
Ve sofra da dayandı, yere düşmedi.
Baba tüm gece uyudu düşünmedi.
Belli bir rüyaydı tüm bu olup bitmeyen…

Yılmaz BEKTAŞ