Taş Plakta Ağlardık Şiiri - Kadri Yamaç

Günlerce rüyalarım oldu erguvanlı evin bahçesinde
Baharın aksiydi aklımda kalan o akşamın nefesinde
Kadehler ardı sıra derin sohbetleriyle yadigar
Bir taş plakta ağlardık, biz Heybeli’de her gece mehtaba çıkar
Ne zaman ki kayboldu rüyalarım derdimle baş başayım
Ağlarım şimdi ben yarensiz gecelerde tek başıma hülyadayım
Kalmadı o şen sofralar yok oldu gözümüzün nuru aşklar
Sokakların duygusuz gezen boş insanlarıydık artık
Elbet tokuşur yine demlerde kadehler Kızılay belki Tunalı
Ama geçti şimdi kalmadı eskinin anıları
Evimdir yalnızım hüzünle anarım unutulmaz akşamları
Ve bir gemi bilinmez akşam vakti kendisini uğurlayan
Bir limana el sallar içinde kim bilir kaç ağlayan
Son yolcu da ayrıldığında limanda ses kalmaz semaya çıkan
Kapanır kapılar bir derin boşluktur geriye kalan