Taş Kalpli Kadın Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Ah, şu taş kalpli kadın
Söyle, neden böyle tatsız, böyle yarım?
Nedir içindeki karanlık, bu suskun ağırlık,
Dökülen bir damla su gibi sessiz ve ıssızsın?

Neden gülmüyor yüzün, ışık mı bulmuyor gözlerin?
Hangi sevdayı soldurdun, hangi düşleri kırdın?
Öyle soğuksun ki rüzgarın, ürperir içimi..
Bir boşlukta yankılanır, adını haykırırım zamansız.

Ah, kalbindeki o kara duvarlar,
Söyle, kimin gizemli izleri var?
Kimin acısı, kimin yükü bu soğukluk ne?
Bir ömürlük dargınlık mı, yoksa zamansız bir vedaya dair korku mu?

Bak, ben de yandım senin gibi,
Ama bağladım her yarayı içime, derinlerime.
Sen ise gömdün sevgiyi,
Yitirdin yolunu, kendi denizlerinde..

Ah o kötü kalpli kadın,
Bir gülüş bile çok mu geliyor sana?
Söyle neden böyle tatsız, böyle uzaksın?
Sevdaya kapalı, aşka suskun, dudak bükensin...
/
Memoçilo