Taş Evlerin Gölgesinde Şiiri - Yunus Önd ...

Benim doğduğum kentte,
Ay geceye vurgundu ezelden.
Bir şiirin en güzel mısrası gibiydi gökyüzü.
Sonsuzluğa uzanan sırlı bir yoldu akşamlar.
Taş evlerin içinde şekillenirdi,
Mutluluk sahneleri ve dramlar.
Siyah beyaz bir film tadındaydı,
Reyhan kokulu yaşamlar.
Ve dağ başlarına hayallerini fısıldardı,
Şair yürekli adamlar.

Taş evlerin gölgesinde,
Ninnilerle büyürdü çocuklar.
Eli öpülesi anaların,
Gül kokulu beşiğinde...
Çalı süpürgeleri vardı,
Tahta kapıların eşiğinde.
Avlularda gece çayları içilirdi,
Dağ rüzgarlarının türküsü eşliğinde.

Sokrates ve Eflatun'a ne hacet,
Taş evlerin her biri, birer felsefeydi.
Hayata şiirler yazan usta bir şair.
En güzel öğretiydi onlar insana dair.
Ve umut darağacına çekilmiş,
İdamlık bir mahkumdu.
Dudağında son arzusu yarım kalan.
Taş evlerin kıyısında,
Çırpındıkça çırpınan.

Kanayan bir yaranın acısı gibi.
Kelebeklerin kanadında çırpınırdı,
Yağmurun ardından hüzünler.
Platonik aşklara şahitlik yapardı,
Su gibi akıp giden günler.
Hüzzam bir bestenin,
En güzel yeriydi gece.
Ve kayan yıldızdaki dilekler,
Meçhule giden bilmece...
Sevdanın ötesinde bir sevda vardı,
İsmi henüz koyulmamış.
Öylesine hoyrat.
Öylesine delice.

Yağmurla karışık söylenirdi,
Yanık türkülerden bölümler.
Mevsimsiz yağan kar gibiydi.
Apansız gelen ölümler.
Duvarda asılı duran,
Ağlamaklı çocuk portresindeydi belki de.
Tılsımlı şifresi tüm sevmelerin.
Paris Senfoni Orkestrasına ne hacet.
İnsanı bir başka cezbederdi,
Kırlangıçların gökyüzüne söyledigi ezgiler.
Bir gül kokusu kıvamındaydı,
İnsanlığa ait tüm his ve sezgiler.
Ve en derin duygular,
Kuytuda dua bekleyen,
Meçhul birer makber.
Yıkıldı! Tüm ihtişamı sevmelerin.
Taş evlerle beraber.