Taş Duvarlar Şiiri - Hasan Tuğra Yıldız

Taş duvarlar
Sessiz gece isli tavan kurt uğultusu
Yalaz ateş kara soba taş duvarlar
Kara lastik yırtık çorap yamalı ceket
Ufkumda silinmeyen koskoca mazi

Taş duvarlar
Hapsolmuşum kendime kendi içim de
Nereye baksam bir yokluk keder kuyusu
Sırları aşk kokan dile gelmemiş
Ne kadar hüzünlü ne kadar acı hasreti kokan bir gece uykusu

Taş duvarlar
Biter elbet bir gün benim de dünya sürgünüm
Sorulur bunca acının hesabı elbet
Bir ömür gurbet oldu hep bir gitmeler
Sanma ki hep gidenler üzgün sormadılar ki kalan a ne oldu

Taş duvarlar
Bekleyenin kalanın gözü yollarda içler çekişi
İşlemedi mi hasreti ilmek ilmek al yazmasına nakışı
Ne yokluk acıttı canını ne yalnız akşamlar ne kara kış
Seccade yaş gözler pınar dualarda son defa kavuşmak için yakarış

Taş duvarlar
Güllü bahçeyi görmek istedim bu yaz
Oturmak istedim maziye dalıp karşısında biraz
Gördüm ki dünyalık hırslar o gül dallarını da kurutmuş
O gül kokan bahçeye kocaman yapı kurulmuş

Taş duvarlar
Bir size baktım zamanın hoyratlığı yalnızlık sizi de yıkmış
Bir güllü bahçeye baktım bir yeni yapıya anladım ki bu hikaye burada bitmiş
Gelmeyecek anladım o son yolcu gittiği yerden
Bu son yolculuk muş anladım dönüş yokmuş bu son seferden

Taş duvarlar
Hikaye bu ya bir baba eşikten attı ayağını dışarı
Bir ses duydu döndü ardına istikamet soruldu
Güllü bahçe dedi baba güllü bahçeye ve sonra gitti
Gelir diye yirmi yıl baktım o bahçeye gelen giden yok

Taş duvarlar
Bahçe yok yerinde beton bir yapı
Hatıraların saklandığı taş duvarlar yıkılmış
Birkaç resim hayal meyal anılar canlandı gözümde
Ve Yıkıldı taş duvarlar hatıralar yıkıldı kuru bir mezar var önümde

Hasan Yıldız
( şair Tuğra )