Taş duvar ve ben Şiiri - Seçil Oğuz

Soğuk taş duvarlarına gölgesi düşer aydınlığın,
Demir parmaklıklar ardından gülünce çiçekler
Diz çöküşlerime umutlar fısıldar gibiler
Beni yeniden ayağa kaldıran
Çiçekler değildir oysa
Çiçeklerde gördüğüm yüzün
Benim en derin hüznüm
O yüzü bir daha
Görememe korkusu

Gir şu kapısız odadan içeri
Isınsın taş duvarlar gülüşünle
Gel götür beni maviliğine
Özgürce öpeyim alnının ortasından
Ömrümce seveyim
Buna gücüm yeter

Ya da yem olayım karanlıklara
El verirse için
Bilirim sen bu taş duvarlara benzemezsin
Gelirsin,Gül yüzünle
Şafak renkli gözlerinle
Gözün gibi seversin
Bir bu kaldırır beni ayağa bilirsin