Taş Bebek Şiiri - Taş İskele

Tekâmülünde bir sokak, kapandı içine.
Çıkmaz oldu.
Çıkamadı, kendi dahi içinden.
Çok yıllıklı bir sokak, adsızlığı sevmişti daha çok.
İlk ad verdiler.
Tekâmülü sayılmadı,
adına ettiği isyanı.

Değiştirdi/ler.
Oysa en çok değişen sokağın,
kaldırımın taşlarıydı.
Pay edemediği,
duvarlarından sökülen her bir taştı.

(mavinin kızıla döndüğü an / çıkmaz bir sokakta)

(Mahlas’ın Duvarı)
*
Mavinin kızıla döndüğü an,
Çıkmaz bir sokağa,
Bıraktı duvarından sökülen her bir taşı,
Taş/tı meddücezrinde, boğuldu iç denizinde…

Cezbesi bitince gelgit aya,
İçine çekildi hasret notalı sular,
Taştan sedir oldu yalnızlığın sadrına…

Tutuldu ilk, yağan sağanaklara.
Çocukluğunu kirletti saçak altında.
Akıl buluğ olunca,
Tutmadı yakasına taktığı çıplak gül,
Sevgi ile dölledi sadrını…

Gecenin ince sokuluşunda,
Şavkı vurdu, iç denizine insana sevdanın.
Her bir taşına pay ettikçe,
Payladı insan olup,
İnsan kalamayan yanını…
*
Gökyüzünden düştü bir taş,
Ben de sendenim dedi…
Çukurlar aç,
Sönmüş bir yıldızın külleri yüreği,
Yüreği ol insanın,
Küllerinden volkanlar patlat.
Basarlar seni bağırlarına,
Yağma başlarına ey taş…

Derler ki,
İnsan doğuştan güzeldir…
*
Ey sevgili,
Boynun cennet kokulu,
Gözyaşın kevser.

Çocukluğunu Taş İskele’de unuttun ya,
Sen, sen öyle güzelsin ki,
Taş bebek!