Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
heyyy şiir ! ne güzel şeysin sen :) maşallah.. sevgiler. ..
Yalan mı aşk diye bildiklerimiz
Yalan mı birlikte güldüklerimiz
Yalan mı Mevlaya dediklerimiz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Çok uzak degildi mutluluğumuz
Özlemle sürerdi yolculuğumuz
Cennetten aşikar kovulduğumuz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
çok güzel bir şiir..etkileyici..türkü tadında..tebrikler
Bir rüya gibiydi yaşanan günler
Ardında bıraktın kaldı hüzünler
Yüreğim bir daha seni mi dinler
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Yalan mı aşk diye bildiklerimiz
Yalan mı birlikte güldüklerimiz
Yalan mı Mevlaya dediklerimiz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Umutla bekledim ben yıllar yılı
Demedim sevgili ömrüm sayılı
Verdiğin sözlerden ahh sen cayalı
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
BİR ŞİİR ANCAK BU KADAR İÇTEN ve GÜZEL OLUR.
MÜKEMMEL ÖTESİ...
bence benlikti.yüreğiniz sevgiyle dolsun.
Umutla bekledim ben yıllar yılı
Demedim sevgili ömrüm sayılı
Verdiğin sözlerden ahh sen cayalı
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Yalan mı aşk diye bildiklerimiz
Yalan mı birlikte güldüklerimiz
Yalan mı Mevlaya dediklerimiz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Çok uzak degildi mutluluğumuz
Özlemle sürerdi yolculuğumuz
Cennetten aşikar kovulduğumuz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
yazan kalem ve yürek usta olunca böylesine muhteşem şiir çıkar işte...kutlarım......kaleminiz konuşsun ustam..
yolun açık olsun daima,hep şiir gibi kal.....
sevgiler güzel yüreğinize......
Sevda incinmiş , dönsede taşa yaşar yürek de....kaleme saygıyla...+...+.........asena
Şahane olmuş yazan yürek dert görmesin. Yürekleri derinden etkileyen şahane bir şiir.Tebrik ediyor tam puan + listemde.
Kabül buyurursanız minik bir çoban armağanı.
Bağrına basarsın taşı
Atma taşı kırarsın başı
Kendimi bildim bileli
Akar, akar sevenin göz yaşı..Eşref İNANÇ
Umutla bekledim ben yıllar yılı
Demedim sevgili ömrüm sayılı
Verdiğin sözlerden ahh sen cayalı
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Yalan mı aşk diye bildiklerimiz
Yalan mı birlikte güldüklerimiz
Yalan mı Mevlaya dediklerimiz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
Çok uzak degildi mutluluğumuz
Özlemle sürerdi yolculuğumuz
Cennetten aşikar kovulduğumuz
Taş bastım bagrıma konuşmuyorum
offfffff offffffff,ne harika şarkı sözü bu,kaç kere okudum bilmiyorum,ve hatta mırıldandım okurken....işallah bestelenir dillerden düşmez....
kocamanından kutlarım kocamanından,hemde yıldızlı***************yüreğinin sesi hep kalemine yoldaşın olsun şair......
tebriklerrrrrrrr
sevgi dolu kalasın e miiiiiii
güzel şiirinizden dolayı sizi kutlarım on puan
Siir güzel-sevgili hasretle özlenirken sorgulanıyorda-yüreğine sağlık.selamlar..
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta