Taş Atan Çocuklar Şiiri - Orhan Afacan

Sanki oyundasın taş atan çocuk.

Cahil mi, cesur mu sonra görürsün

Seni kimler böyle oynatan çocuk.

Sanmam bu eğlencen çok uzun sürsün..

Sökülen kaldırım, ayaklarındır

Ölünceye kadar bir götürümsün..

Kundaklanan dükkân yarınlarındır

Vicdanında yargılanan cürümsün

Elinde molotof, yüzünde maske
Neden bir gizliliğe bürünürsün…

Yıllarca sonra, desen bile keşke

Vatan ahı ağırdır, sürünürsün.

Senin yaşıtlarda taso salgını

Yahut bir iple topaç çevirirsin.

Oyun sandığın işlerin çılgını

Çamı hedeflerken, can devirirsin

Hapiste mi geçsin ergenlik çağı

Orda da sarmalar pisliğin ağı.

Kopmak bilmez asla takvim yaprağı

Harf, harf, cümle cümle sen sökülürsün.

Kaynağıdır dinlerin Ortadoğu.

Din olmaktan uzak dinlerin çoğu.

Tarih boyu bundan kinlerin çoğu

Müslümansın, Müslüman görünürsün.

Benim de devletle sorunlarım var

Yapamam bunu aramızda duvar.

Hırs, nefret, cahillik, benlik canavar

Davanı hukuk ile sürdürürsün.

Hadis ‘vatan aşkından iman doğar’

İmansızı, iman her zaman boğar

Nefret, öfke beyne, kalbe zor sığar.

Kendini ellerinle öldürürsün.

Bir taş konuyu nereye götürdü

Kalkınmamızı dereye götürdü

İç, dış düşman biz nasıl düşürdü.

Devamlı boş çareye bürünürsün…

Araya girmesin etnik tefrika-

İşte Ortadoğu, işte Afrika

Global siyasetler bin bir entrika

Ne yapsan hep mata düşürülürsün

Sömürgecidir her zaman Avrupa,

Sanma takdir edilir, övülürsün -

Şimdi demokrasi elinde sopa.

O sopayla da bir gün dövülürsün.