Taş Ağrısı Şiiri - Abdulkadir Bostan

hep bir şarkı olayım istedim "yorgun demokrat"

herkes diye çok çoğul bir tanrım vardı
hep cennet gösterip cehennem vururdu
elleri ve gözleri öyle kocamandı ki
ne zaman sevmeye kalksa
saçlarımda bitimsiz bir ağrı İstanbul’u boydan boya sarardı
bir gün içimde bir ayna kırıldı
yüzüm parçalandı sandım
ağzım burnum, yüzüm gözüm kimde dedim
bir sürü palyaço çıkıp geldi, yüzleri hep aynı terane
özgürlük öldü dedi içlerinden biri
adını da şu meydana verdiler, baktım meydan hiç kalabalık
doluluk oranı bomboş
lütfen dedim lütfen, öldüğümde adım bende kalsın
biz bilmeyiz dedi içlerinden en şişkosu
biz palyaçoyuz yüzümüzde hep aynı terane
çok güleyim istedim
güle eğildim
güle demedim
-tanrım çok yoruldum, ellerin neden bu kadar yokuş

sanırım küçükken, bilmeden bir ip yutmuş olmalıyım
yoksa neden içimdeki bunca kördüğüm

gördüm imkansızlığı, koca şehir nehir olup aktı gitti
duydum sonra, yağmuru, kopan fırtınayı
bu çığlık benim içim dedim, beni de kalbinize alın
göğüs kafesim yarılır, belki gök kanatlı bir kuş havalanır
tanrım dedim neredesin, merhametin neden bu kadar acımasız
içimde kardeşleri tarafından atılmış koca bir kuyu var
ve boşluğu koşan camdan atlar gibi, eğildim zamanın önünde
-ey değirmen dedim yeter
bir başak kadar canımda öğütülecek yer kalmadı
çıkın içimden, tuğlaları dökülmüş oda gibiyim
şu masa, bu sandalye, bunlar tekli ve üçlü koltuk
alın kavganızı, savaşlarınızı hırslarınızı, makyaj malzemelerinizi
yumruklarınız ve tanklarınızı
gülüşlerinizdeki çocuk katili palyaçoyu ve o aynı teraneyi
aşk diye ruhunuza geçirdiğiniz maskeleri
ne varsa pılınızı pırtınızı, angarya kalbinizi
köşelerimden, duvarlarımdan çekin kanlı tırnaklarınızı
ve söyleyin herkes denen tanrınıza
insanlık tarafından imal edilmiş tüm inançların kafiriyim
-artık

baktım ki beni aşıyor bu dünya işleri
dedim en iyisi vur sırtına ey ruhum, Nuh’un gemisini
-neslimizi alıp gidelim buralardan