Taş Şiiri - Petek Işık

Son günlerde yorgun, yılgın ve huzursuzum
Hep hiçbir yere gitmeyen yollarda yürüdüm
Hani öyle pırıltılı başlangıçları da yoktu ki
Kandırıldım diyeyim
Hepsi dikenli hepsi taşlı
Hem de yokuştular...
Göz göre göre sürdüm kendimi
Bu kadar mı pembeydi göz bebeklerim?
Öyleymiş!
Hem de en tozlu tarafından...

Çok düşündüm
Bu kadarı yetmezdi
Uçurum kenarı kaygan yolları adımlamaya
Belki de
Kahraman olma merakıydı
İtekleyen beni...

Öyle ya
Yürekli olmayı öğretmişlerdi bana
Tebeşir kokulu sınıflarda
Kahramanlık öyküleri akıtmışlardı
Koca şırıngalarla damarlarıma
Coşku depolamışlardı
Gümbür gümbür marşlarla

Ama ne çare
Tek kahramanlığım
Lacivert kağıt sardığım
Sarı ampulde asılı kaldı
Beyaz güvercinli savaşta...
Sahi bir de
Abilerin abileri vurduğu günlerde
Ekmek için bakkala gitmek vardı
Hava karardığında.
Atılan bombalardan korkup ağlamamaktı cesaret...

Zaman aktı
Başka sıralarda sıralanıp sınırlandık
Okuyamadık yasaklı yazarları, şairleri
Yasaklarla yasaklanıp yasak olduk!
Bir kendi kahramanımızı yaratmak saklı kaldı
Bir de
Özgürce yürüyebileceğimiz kendi yollarımız...

Çıplak ayak
Öğrenmeye sancılı yolculuklara çıktım
Adı vicdan, adı erdem, adı onur olan
Dikenlerim var tabanlarımda
Hiç çıkartmadığım.
Bakmayın yollarımın bir yere varamayışına
Aslolan yürüyüşlerde topladıklarım...

Ne büyük ironidir
Kovalayıp yakaladıkça
Sözlerde saygı duyulan değerleri
Bir avuç pirinç içinde
Ayıklanacak taş oldum
Tüm pirinçler üzülür aykırı duruşuma
Anlamazlar neden gülümsediğimi...

İtiraf ediyorum ki özendim bazen
Taş olmanın ağırlığı yerine
Sıradan pirinç tanesinin hafifliğine
Ne kadar kolay olurdu her şey
Olurdu da
Bu can ben olur muydu, onu bilmem...