Taş Şiiri - Lorvan Koçintar Günerhan

O aslında gidip bir karanlığın sandığını açtığında
bulamadı taş ve deniz kabuklarını
belki dökülmek için suya
suların gece vaktini çağırdı
bir bir söndü
yanan ateşlerde odun ve dam üstleri solgun griliğinde duman
tül, üzerine çekili bir ipin sıkarak boğulmuş bir düğüm attı boşluğuna
biraz daha kıvranınca hayvan gibi
sırtına çakılı bir yığın çuval dökülüverdi o sabah ellerine yolcunun.
onun bildiği tüm sır
bir fısıltı gibi yayılır etrafa
belirsiz bir sanmak, az buçuk bir gülümsemenin bir daha tekrarlanmayışı
tüm bu sanılmak çabası
kaybeşinde sıkılacak son kurşunu
anımsıyor!
ardından.
bükük bir başın etrafı göremeği sabah
asfalt yağmuru sürüklüyor
rüzgar bir pencereden diğerine sürüklenirken
Ölümü bir arayışla tanrılardan çalıyor.