Taş Şiiri - Emre Arvas

İnsanların sokaktan el çektiği bir anda
Sessizliğin hükümran olduğu o zamanda

Sırtıma azığımı alıp bir yola çıktım
Toprak altındakine bir bakıp çıkacaktım

Aşılamaz denilen nice yollar katettim
Bedenimden sıyrılan zarif ruhu farkettim

Yorulup bitap düştüm derken kalktım yeniden
Kayıp giderken hayat yorulmuş ellerimden

Kazılmış onca çukur hangisi benim diye
Sordum karşıma çıkan vakarlı bir deliye

Konuşmadan benimle umursamaz tavırla
Düştü önüme derken ilerledim sabırla

Yatağımın ucunda benden de soğuk bir taş
Vakit tamamdır artık ört üstümü arkadaş

Rüyaları olmayan bu pek derin uykuda
Kurtuldum esaretten kapkaranlık kuytuda