Taş Şiiri - İhsan Filikci

Ben ki bir taş idim sıradan, lakin
ne devir sıradandı ne mekan.
Çocuklar benimle oyun oynardı, oynayan
Kazandı herzaman.
Güçlüydüm hemboyutlarımdan,gelecek
beni zayıflatmadan.
Korkuyordum aslında, bir evin temeline
Harç olmaktan.

Gün geldi duvarlara atıldım gücenmedim
Gün oldu süs diye satıldım süslenmedim
Hep korktum birgün puta dönüşmekten
Kainatın nuru aldı eline içime su serpildi.
Parmaklarıyla sarmaladı
Avuç avuç nura bulandım.
Büyüklerimden put yapıldı O gelene dek
Kızgın kumda Bilalin üstüne konuldu biri
Hicap duydum tüm taşlar namına.

Ben ki bir taş idim şeytana atıldım her yıl
Peygambere atılanlara hep küs kaldım.
Yarılaydı da varmayaydılar o nurdan bedene
Taş kalplilerin elinde yumuşak kaldılar yinede.
Cebinde kaldım efendimizin aylarca
keske hep kalaydım
Mesuttum teninin sıcaklığı emanetti bana
Bir taşın ne muradı olabilirdi başka.

Takı olmak mücevher olmak ister çoğusu
Fakirin tenceresini kaynatan ocağı değil.
Yumuşak olanlar toprakta hurmaya
Karıştılar hayat buldular
Kim istemezki toprak olup fidan büyütmeyi.

Taifte peygambere atılan taşlar atanların
Kalpleri gibi simsiyahtı.
Ebabilin kanatlarından düşenler bembeyaz
Ebu cehilin elindekiler inatçımı inatçı
Hamzanın çölündede taşlar cesur ve yürekli

Peygamber bir taşa basarak duvara oluk koydu
O taş baştacı yapıldı
Devesine nal çaktığı taş cennette süs oldu
Uhudda okçulara set olanlar peygamberle
Sohbet kurdular bir ömür
Gelip gelip konuşurdu

Benki bir taş, ruhsuz, hayatsız ve sert
Rabbimizi anarım kendi dilimle
Bunca nimetlerle lal olanlar şükürsüz
Bunca bilgi, bunca ilimle