Tarumar Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Gönül derdin açtı, yüksüz hamala,
Derdim yanı sıra, yasılı kaldı,
Denizler içini, döktü kumsala,
Benim gözyaşlarım, asılı kaldı.

Gönül her sevişte, düşer kuşkuya,
Gururu, şerefi, astım askıya,
Bağıma destursuz, giren eşkıya,
Gülüm bir yaprakla, esili kaldı.

Sel önünde yağmur, bendimi yıktı
Maziler mahzende, suda kayıktı,
Dostlarım bu ara, hatırdan çıktı,
Yar bile, şu bana, küsülü kaldı,

Hiç tatlı şerbetten, olur mu sirke?
Ateşten gömleğin, benzer mi kürke?
Gene en sevdiğim, bıraktı terke,
Yarası içimde, besili kaldı.

Gönül en zorunu, buldu hüsranın,
Tarık ta faydası ,yokmuş esranın,
Dilimizden düşen, kesik mısranın,
Bize de şiirin, fasılı kaldı

Bir gün biri çıkar, öder diyetim,
Seninle bir olmak, halis niyetim,
Gözlerim ufukta, garip ve yetim,
Gönül bir köşede, kısılı kaldı,

Bekledim gününü, mühlet dolmadı,
Zaman yaklaştıkça, aman kalmadı,
Yar böldü kalbimi, saran olmadı,
O yara içimde, kesili kaldı.

Ey arzı muhalim, o yâre deki,
En azı senmişsin, gönlünün yeki,
Çöp bile duruyor, o daha ne ki,
Çay bile demlikte, posalı kaldı.

Yar çoktan karıştı, ata soylara,
Kuruyan denize, akan çaylara,
Gün güne karıştı, aylar aylara,
Ne Çarşamba kaldı, ne Salı kaldı.

Sevmeseydim seni ,böyle yanmazdım,
Bir iple gönlüne, çıkan cambazdım,
Herkesten beklerdim, yardan ummazdım,
Yürek son sözünde, kasılı kaldı.

Yoldaşını yolda, koymaz er kişi,
Bu kadar tahammül , vermez her kişi,
Belki okunmadı, belki bir kişi,
Şiirin dergide, basılı kaldı.

Kahıroğlan onsuz, geçmezken anı,
Dostu düşmanı da, duysun fermanı,
Nedenler, keşkeler, kemirdi canı,
Anlaşılan bize, nasılı kaldı..