Tarumar. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Daha çok baharlar yaşayacağız sandım da,
Ömrüme aniden kışı getirdin.

Henüz ölmemişken öldürdün!
Tez elden musalla taşı getirdin...

Parça parça bölündü, paralandı hayallerim,
Durmadın verdiğin sözde,
Yandım hasretinle özleminle...

Başıma olmadık işi getirdin...
Dumanlıydı başım zaten,
Yağdırdın bembeyaz karları,
Kumardı bu yaşam bildim,
Elime en kötü zarı getirdin...

Beslendiğim gıdam benim, hasretler ayrılıklar,
Sinemde yara mı ararsın bilsen ne çok yaralar var.
Şimdi sırası mı can, nedir bu dargınlıklar?

Gönlüme hüzün saldın, dilime ahuzarı getirdin...
Kırk yerinden kırık sazım,
Son demimde kalmadı senden niyazım
Senin çoğunla çoğaldım, kıstın şimdi nafakamı,
Artık bir ufak noktayım, azım...

Çaldın gençleşen ruhumu, sonunda ihtiyarı getirdin.
Bu son yolculuğumda yollarıma tar,
Bin parçaya bölündü hücrelerim, kan akar misali narı,
Ateşi narı getirdin.

Ellerim kırıldı dizlerimde derman yok;
Oldum tarumar,
Ömrüme pek ani kışı getirdin...

9/Kasım/2009/Bodrum