Soğuk bir günde,
zayıf bir kız çocuğu,
oturmuş parkın girişine,
elleri, yırtık montunun cebinde.
Bağırıyordu habire;
tartalım amca,tartalım amca.
Yanına yaklaştım,
çaresizliği gördüm gözlerinde.
Sordum;
şu buz gibi havada,şu tipide,
neden duruyorsun bu köşede.?
Dedi:
ekmek alacağım amca,
kardeşlerim aç oturuyor evde.
Düşündüm,
neyi tartacaktı bu çocuk?
Zaten üç dört kilo elbise vardı,
burdan geçenlerin üstünde..
Anladım,
çocuk bizim,
gittkçe azalan,
insanlığımızı tartacaktı belki de..
18 Şubat 006
Mehmet Özer 2Kayıt Tarihi : 26.4.2006 23:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)