Tarla Kuşları Şiiri - Kazım Karagöz

Bir gurup tarla kuşu yuva yeri aramış,
Gün boyunca havadan tarlaları taramış.

Gelmişler en nihayet yemyeşil bir ekine,
Yavrular çoktan büyür ekin derilmesine.

O yıl fazla yağış yok sıcak erken bastırmış,
Kuraklık da olunca erken olgunlaştırmış.

Tarla sahibi gelmiş, yanında iki oğlu,
Ekini dolaşmışlar demişler karar doğru.

Anne kuş kulak vermiş; o konuşulanlara,
Eyvah demiş içinden “yazık şu olanlara.”

“Yavrular daha küçük henüz uçamazlar ki,
Ben olmazsam bir yere asla kaçamazlar ki,”

Yavrulara söylemiş “dikkatlice dinleyin,
Ben yuvada olmazsam olanları gözleyin.”

Sabah takip etmişler, tarlanın sahibini;
Babanın oğullara neler söylediğini.

Akşam anne yuvada sormuş yavrularına;
“Ne konuştu çiftçiler ne olacak yarına? ”

Yavruları telaşlı birer birer anlatmış;
“İmeceye gitmişler, yarın başlanacakmış.”

Anne kuş çok sevinmiş; “üç gün daha kurtardık,
İmece zor toplanır, siz kanat çırpın artık.”

Dediği gibi olmuş, dermeye başlanmamış,
Ne yaptılar olmamış, imece toplanmamış,

Üç gün sonra çiftçinin kalmamış pek ümidi
Çocukları toplamış, imecemiz var idi

Ne oldu hani nerde hani geleceklerdi
İki günde biterdi yardım edeceklerdi

Akrabayı çağırın bize yardım etsinler
Ümidimiz onlarda sabah erken gelsinler

Anne kuş yine gülmüş; “siz hiç merak etmeyin!
Bu ekine başlanmaz; yuvayı terk etmeyin.”

Dediği gibi olmuş, yine yok gelen giden,
Yine boyunlar bükük yine yok yardım eden

Annesi başka bir gün sormuş yavrularına,
“gördünüz mü onları karar var mı yarına; ”

“İmeceler olmamış, hiç kimse gelmeyecek,
Akraba mazeretli bir yardım etmeyecek

Orağı hazırlayın başka çare kalmadı
Kendimiz dereceğiz kime dedik olmadı

Bunu duyan anne kuş başlamış çırpınmaya;
Demiş “derhal toplanın çare yok kalınmaya; ”

“savsaklamazmış yavrum İnsan kendi işini
Yarına kalmayalım, bulalım yenisini”