El anlayışı ilahi adalete doğru meşrulaşmaydı. El, ilah gibi üreten zorunlulukla bir irade değildi. El’den önce üretim hareketi vardı. El, bu üretim hareketi üzerinde keyfilikle takdirdi. Keyfilik hikmetinden sual olmayan bir kaos olduğundan dengeleri sağlayamıyordu. El istese de istemese de dengesizlikti. Bu dengesizlik içinde İlahi adalete doğru (kolektif iliğe doğru) dengeye girmek zorundaydı.
Her yeni değişme dönüşme hareketindeki yeni dengesizlikler de eninde sonunda ilahi adalete doğru gıdım gıdım bir gidiş olmuştu. Bu gıdım gıdım giden süreç, bir türlü denge içine gelemez. Dengeye doğru kayan mücadele denge daha ufukta bile gözükmemişken kendisini hep yeni değişmenin yeni dengesizliğinden kaynaklı yeni denge süreçleri içinde mücadele ederken bulur.
Günümüzde de bir türlü dengeye gidemeyen bu süreçler, kendi süreçleri üzerinde El'in ilahi adalete doru belirmesiydi. Çünkü her şey zıddıyla vardı. El'in ilahi adalet gibi belirmesi, yine bir adaletsizlik olmakla işsizliğin taşeronluk üzerinde korkuya dönüşmesinde doğan bir El adaletiydi. İnsanların iş bulma konusundaki çaresizlikleri taşeronluk üzerinde; sözleşmeli gibi, ücretli öğretmen gibi durumlarla seçeneksiz kılınıyordu.
Kişiler toplumsal üretim hareketi ve üretim ilişikleri üzerindeki sahiplerin iradesiyle üretim nesnesinden uzak kılınıyorlardı. Üretim ilişkisi üzerine örtülen bu tür şalların illüzyonu ile oluşan bir seçeneksizlikle sizler sahiplere muhtaçtınız. Muhtaçlıklar korkularınızdı. İnsanların korkularını kontrol etme işi, El tarafından taşeronluğa dönüştürülüyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta