Tarihin Ortanca Çocukları Şiiri - Nidal Sis

Bir gün biri bizi gerçekten sevecek diye çok bekledik.
Ama olmadı.
Ne bir kadın baktı içimizi görecek kadar derin,
Ne annemiz sustuğumuzda gerçekten dinledi.
Babamız zaten bağırırdı, ne dediği anlaşılmazdı,
Kardeşlerimizse kendi yüklerine gömüldü.

Hiç kimse, hiçbir zaman
Karşılıksız sevmedi bizi.
Yalnızca işe yarıyorsak vardık,
Bir faydamız dokunduğu sürece…
Ya sonra?
Yoktuk.

Hani filmde diyordu ya...
"Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız."
Ne büyük bir savaşa tanıklık ettik,
Ne de gerçek bir zafer kazandık.
Bizim savaşımız içimizde başladı,
Ve yine içimizde sessizce kaybettik.

Otuzumuzda, kırkımızda,
Hâlâ küçükken beklediğimiz sevgiyi arıyoruz.
Maskülenliğimiz yıpranmış,
Ruhumuz sessizlikten yorulmuş.

Ve artık her şeyin farkındayız:
Ne sevildik,
Ne dinlendik,
Ne de gerçekten var sayıldık.

O yüzden hıncımız sadece sisteme değil,
Hayata, insanlara, kendimize.
O yüzden kırgınız,
Ama ağlayamayacak kadar donuk duygularımız.
Çünkü biz erkekler,
Bu dünyada en az sevilenleriz.
Ve bu yüzden çok ama çok yorgunuz.