Önce; bir şaşkınlık yaşarsın. Bir süre, neyin ne olduğunu kavrayamazsın.Sonra gerçeği görürsün ve o anda tüm dünya yıkılır sen altında kalır,ezilirsin. Nefes alamazsın,yemek yiyemez,uyku uyuyamazsın. Gözün açık yada kapalı fark etmez,onun hayali gitmez gözlerinin önünden. İçin sızlar,ciğerin yanar. Sanki paslı bir hançerle yüreğinin oyulduğunu hissedersin. Nereden ve nasıl geldiği belli olmayan korkular kaplar içini, mide krampların bitmez. Aslında bellidir bu korkunun sebebi ama kabul etmek istemezsin.
'Sevdiğin ve değer verdiğin, hayatının tek anlamı olan, en önemli kişiyi kaybettin'
Sonra öleceğini sanırsın ama ölmezsin, komik değil mi? Acılarınla; bir süre başbaşa yaşadıktan ve yeterince kendini hırpaladıktan sonra, kendini sorgulama dönemi başlar. Nerede hata yaptım?
Ben sevilmeyecek biriyim?
Bu ihaneti hakedecek ne yaptım sevmekten başka?
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
