Kimini hayatın çetfeteli yolları menzil aldırır, kimini hayatın yolları, yolunu arşınlatır.
Kimi yürüdüğü yolları asla hiç yürümez ancak yürür gider geleceğe.
Kimi ise içten nice yollar katetmiştir de yolları hep aynı güzergahtır hep anda.
Bizim yolumuz aynı her daim. Kendimize yürüyoruz.
İnsan hakikatin noktasında bir an durduğunda, aslında yaşamın cümle aleminde büyük kainatı da okur.
İnsanın olgusundaki her gerçek fikir tüm yaşamın da kendi içindeki devrimidir.
O zaman egemenlik milli bir şuur olur onu yaşayabilen için.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta