Buzları Çözülmüş Güneş Şiiri - Özlem Saba

Güneş;
bir başka ısıtıyor bu sabah!
buzları çözülmüş kalplerin.
pencereye konmuş,
donmuş,
mini mini kuşların...

Rüzgâr;
uğur böceklerinin kanat çırpışında.
baharın tüm kokularını estiriyor yerli yersiz burnuma.
bu pervasızlık da neyin nesi böyle?

sanki binlerce kelebek konmuş düşlerime...

Toprak,
antik şehirlerden kalma o tanrısal aşkları,
kendini kendinde ararcasına,
bulurcasına,
ve henüz hiç bir kazıcının ulaşamadığı 'o’ sırrı çözmüş gibi,
buğulu,
arsız arsız göz kırpıyor yüreğime.

baktığım her yerde bir görünüp bir görünmez oluyor,
ve ayağımın altından çekiliyor yer.

Bilin ki bende;
tarih MÖ ‘ye çoktan yetişmiş
ve neredeyse bir çocuk,
bir dinozora aşık olmak üzere.
kutsayın onu,
koruyun beni.
tedbir-sizim !

dili tutulmuştur,
unutmuşumdur belki de.
sus pus olmuştur zaman.
ve tarih yalanlar kendini,
küçük bir yürekte yok olur şiir,
silinir, utanır aşk ağırlığından
iste o zaman
griden siyaha
yeşilden pembeye
binlerce güvercin yükselir havaya
hafifler yürek,
renklerin ışığında.

-dans eder iki yürek

Bu çocuğu büyütürse 'aşk' büyütür.
öldürürse yine bir 'aşk’ demiştim.

Bu yüzdendir hep yarım kalmışlığı
tamamlanamamışlığı...
oysa, o aşkın gölgesinde büyümeliydi o çocuk
ve ruhuna, binlerce kimlik giydirmeliydi kadınlığının..