Tarifsiz gidiş Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir yaprağın düşüşü gibi vakitsiz,
Bir sessiz vedanın izi gibi tarifsiz.
Ne bir mevsim bilir bu ayrılığı,
Ne bir saat, ne bir takvim anlar.

Gözlerin sustuğu yerde başlar,
Kalbin konuştuğu o derin zaman.
Bir adım atılır ama geri dönülmez,
Bir kelime yutulur ama hep içte kalır.

Gidişin sesi yoktur,
Ama yankısı duvarlarda sürer.
Bir rüzgâr eser ardından,
Ama kokun hâlâ yerindedir.

Bir gül solar, kimse fark etmez,
Bir yıldız kayar, dilek tutulmaz.
Çünkü senin gidişin,
Dilekleri bile susturur.

Bir mendil düşer cebimden,
Adın yazılı değildir ama seninle doludur.
Bir şarkı çalar uzaktan,
Sözleri sana ait değil ama seni anlatır.

Ve ben…
Her sabah seni unutmaya çalışırım,
Ama her akşam seni yeniden hatırlarım.
Çünkü bazı vedalar,
Ne yaşanır ne unutulur,
Sadece içte büyür,
Ve bir şiire dönüşür.