Tarhana çorbası Şiiri - Cafer Yılmaz

Kaç günüm kaldı ki önümde..?
Kaç kez daha görebileceğim,
Bir yaprağın yeniden doğuşunu,
Ve rüzgarda savruluşunu…
Durgun akan su gibi
Güneşe yenik düşüyorum yavaş yavaş
Buharlaşıyorum…
Kuruyacak yatağım böyle giderse.
Ve git gide yosun kokuyorum…
Aklım fikrim kalabalık oysa
Resimler çiziyorum hayali.
İnsanlar çiziyorum… yüzleri yok…
Kendimi en alt sağ köşeye koyuyorum.

Heybemden kelimeler düşüyor tek tek.
Kalanlarla günü geçiriyorum.
Daha az gülüp, daha çok ağlıyorum.
Gözyaşlarım cebimde… sakın kimse görmesin…
Saklıyorum…
Bu tiplere hasta deniyor son günlerde.
Acınası bir hal…gözler üstümde.
Annemin tarhana çorbası geliyor aklıma.
Çocukken hastalandığımda yapardı.
Tarhana, acıları alır mı anne..?

İki yüzlülükten nefret ederdim.
Oysa ben şimdi iki yüzlü…
Koskoca göğe uzattıkça dallarımı
Köklerim bir kayayı daha dövüyor.
O yemyeşil yaprakları doğurmak için
Toprak altında ne sancılar çekiliyor.
Kimin umurunda yerin altı…
Yerin üstünde herkes mutlu yaşıyor…

Hayallerden kambura döndü sırtım.
O yüzden yavaş,
O yüzden ağır adımlarım.
Bir kova suyu tutturmuşlardı seneler önce,
Kova elimde oysa su dökülmüş.
Arkamda kalan her adım göl…
Nasreddin Hoca’ya gülebilirsen şimdi de gül…
Yaramazlıklarımda kulağımda bir ses,
“Kazık kadar adam oldun..”
Annemin sesi…
Anne, galiba ben hiç büyümedim…
Ben hiç adam olamadım anne…
Bana yine tarhana yaparmısın anne…?

15/05/2007