TaPuLu MaLıN Şiiri - Adem Uysal

Madem ki, senin kadının,
Hem döver, hem seversin,
Kafan bozulursa,
Evden bile kovarsın.
Nasıl olsa, o senin,
Resmen, tapulu malın.
Canın, dövmek istiyorsa eşini,
Yararsın başını, kırarsın dişini.
Sana karışmak, kimin haddine,
Kadın, memnun ise, hayatından kime ne?
Hele bir de yoksa, zavallının kimsesi,
Kesip doğrasan, çıkar mı sesi.
Tüm bunları, duymamış ol iyi mi?
Söylesene, insan insanı döver mi?
Kaba kuvvet yakışıyor mu sana?
Şiddetle olmaz bu iş, oturup anlaşsana.
Faraza enişten döverse senin bacını,
Ona karşı tepkisiz mi kalırsın,
Yoksa ona engel mi olursun?
Senin de çevrende vardır mutlaka,
Eşinden dayak yiyen,
İmdat yetişin diyen.
Kadınlar güçsüz diye dövmek mi lazım
Dayak yemek kimsenin hoşuna gitmez,
İnsan insandır, kadın erkek farketmez.
Dili dini, rengi ne olursa olsun,
Kadın ana, kadın bacı, kadın eştir,
Bakarsın yıldız, bakarsın ay ve güneştir.