Tanyeri Ağarmadan Şiiri - Mehmet Tekmen

Karanlık bana düşen,şimdi almamak olmaz.
Darda kalan gönlümü,böyle bırakmak olmaz.
Gel gidelim buradan,uzak sessiz bir yere.
Soğuk suyu bulunsun,akıp çağlasın dere.

Yer gök bilinsin derim,farkı olsun hayatın.
Ateşler saçsın her an,nalları rüzgar atın.
Bulut gibi canlılık,daim ruhumu sarsın.
Bu heyecan yükselip,en son noktaya varsın.

Neleri bırakmışım,kaygısız düşüncesiz.
Bana kalmış sadece,günler ki hep gecesiz.
Çaresiz katlanılır,anılar hatırına.
Bir güzel söz yazılsın,hatırat satırına.

Gel gidelim ey gönül! daha ferah mekâna.
Belki kavuşur ruhum,ebediyyen sukûna.
Sonsuz gök varsa eğer,toprak girer araya.
İhtiyacım yok artık,ne mala ne saraya.

Sıralanmış şu dağlar,neden yolları keser.
Şimdi sakinken rüzgar,fırtına olup eser.
Kervan durmaz blinsin,ağır ağır yol alır.
Sanma ki ondan sana,ne iz ne nişan kalır.

Hayat bu gafil gönül,hazırlan her olguya.
Yer yok bu gidişte bil,heyecanla duyguya.
Tüm işleri tamamla,gün dönüp kararmadan.
Acele et bitmeli,tan yeri ağarmadan.