Tansık Şiiri - Efe Can Doğan

Sensizliğin vurgunu sessizliğinden vuruyor beni
Gelecek dünden habersiz
Karanfiller yerleştirdin şu incecik yüreğime
Rüzgarların üşütür oldu akşamüstleri
Kederli hüzünlüklerin toplamının hepsi
Aramızda kilometreleri eritmeye yeter
Adına özlem diyorum onun ben
Seni özlemek beni marifetli yapıyor
Bir kadını daha güzel seviyorum mesela
Sevdiğim şeylerin toplamının hepsi
Seni anlatmakta zorluk çekiyor
Serseri benim adımca kullandığın tamlamam
Adını bağırmalıyım şimdi meydanlarda
Bir gülüşündür ki kentin tam ortasına usulca bi
Gökkuşağı koyar
Evime ayak bastığından beri
Sanki kimselerin senden haberi yok
Bir tek ben tanıyorum gibi
Sen şimdi öyle usulca duruyorsun ya
Kapılar sana sonuna kadar açılıyor
Zarif bi yürüyüşünle
Gönlümde bi alkış tufanı eşlik ediyor
Senin yürüyüşün bile öyleydi hani
Şenliklerin kurulduğu günlerdeki gibi
Tam şu ciğerimin ortasında duruyorsun
3 yerimden vurdun beni hep gecelerce
İlk gördüm beynimden
İlk aşık oldum kalbimden
İlk sevdim ruhumdan
Tekrar eden günlerde
Delik deşiktim karşında
Hani sen nereye gitsen şu gönlüm
Peşinden gelecek korkusuzca
Vaktin meydan okuma vakti olduğunu söyledin
Düşünmeden kalbimi koyuyorum ortaya
Geriye bişey kalmıyor senden sonra
Sen duruyorsun yine öyle
Kapılar kapanıyor ardı ardına
Şu kalbime ayak bastığından beri
Sanki kimselerin haberi yok senden
Seni sadece ben tanıyorum