TaNRıYA YaKArIŞ GiBi Şiiri - Hamit Kalkan

İlk defa bir kadın.
Benim gözümü kör etti
Görmez oldum etrafımı
Ve o kadın öyle bir kadın ki
Ne yüzünü gördüm
Ne de tuttum elini.
Bu şekildeyken bile
Svedimm sevdimmm
Sevdimmm beee.

Sadece
Gözlerimin önünde
Dolaşan kelimleri var
Birde
Kulağım da çınlayan sesi.
Koklayamasam da tenini
Çekemesemde kokusunu içime

Bir kere olsun
Bakamadım ki gözlerine
İneyim yüreğinin derinliğine
Hayalimde yaşattıkça
Hayaliyle avunuyorum.
Belki yarın diye.

Sadece
Gecenin karanlığında
Parlayan Mehtap la değil
Daha da uzağında ki Yıldızın
Parıltısıyla avunuyorum.
Belki.
Bu parıltılar
Yavaş yavaş büyür
Mehtaba döner diye
Sonrada güneş e.
Ve bir günün sabahında
Üzerime doğar diye bekliyorum.

Ne yıldızımsın
Ne de mehtabım
Hatta güneşim bile değilsin.
Sen bütünüyle gökyüzümsün.
Senin boşluğuna sığındım
Yağmurum olsan da
Fırtınam olsan da
Her şekilde sarıyorsun ya beni
Şükrediyorum tanrıma
Beni saran bir sevdam var diye.
Bu boşluğa doğru
Uzatıyorum ellerimi
Açıyorum bazen avuçlarımı
Tıpkı tanrıya yakarış gibi.