Tanrıya sordum... Şiiri - Ceren Aydın

Tanrıya sordum...

Uçurumun kenarında konuşmak Tanrı'ya
Bir öne bir geriye sallanmak
Dik duramamak
Yaslanacak kimsenin olmaması
Yalnızlığın ta kendisiydi

Sordum Tanrıya "Neden ben? "
Tanrı cevap verdi:
Sen… dedi,
sen güneşe koşan aslanın kızı,
sen sevginin kızı,
sen ki gönlü ummanlar kadar zengin
saçları bahar tanesi
gözleri yıldız bahçesi
senden başka kim olabilirdi ki…

Haykırdım Tanrıya "Ama neden ben? "
Çünkü sen herkesten daha çok aşka inanansın
Yaşamını devrimlerle süsleyebilen
İnandığını savunabilen
Eylemlerinin arkasında durabilensin

"Ama çok acıyor" dedim boynum önümde
Acır, acıyacak da ama dur bakalım daha yaşın kaç?
"Sen nasıl bir tanrısın" dedim
"Çünkü ben kullarıma taşıyabilecekleri kadarını veririm" dedi
Ve devam etti…
"Herkes bir elbet benim için, ancak yapacaklarınız farklı…
Hepinizin ayrı bir görevi var
Kiminizde başlarına bir şeyler öğretmek için görevlendirildiniz
Zira bundan haberiniz yok"

"Peki ya ben" dedim…
"Sen" dedi, gülümsedi
"Senin güzel yüzün gönlünün güzelliğidir, haberin yok mu?
Ruhunu güzelliklerle, sevgiyle, aşkla donattım ben
Gözlerine benden bir ışık koydum aydınlat onları diye
Anlat insanlara gerçek sevgiyi
Sevgi sandıkları "karşılık beklemeden sevmek yanlışını" anlat
Sevginin ancak ve ancak paylaşıldıkça çoğaldığını anlat
Sevginin fedakârlık olduğunu anlat
Sevginin güvenmek olduğunu anlat
Sevginin yokluk ile çoğalmadığını anlat…
Sen anlat ki; kirletilen sevgi, balçığa bulanmışlıktan kurtulsun"

Şem'sin bir zamanlar dediğini unutma:
Bu nicelik ve nitelik dünyasının ucunda
Dertli sesiyle konuşan bir adam durmakta!
Gözü kartallarınkinden bile daha keskin
Yüzü şahididir gönül ateşinin
İç ateşinin yakıcılığı artıyor her zaman
Arzuyla dolu bir ruhtan, yanan bir avuç topraktı
Aşk ve sarhoşluktan nasipsiz bilginler
Tedavi için nabzını hekim eline verdiler…

Ceren AYDIN
(03.05.2013 / Ada)