Tanrının Unuttuğu Kelime

sabahları sana vereyim,
geceleri biriktiririm ben.
kırpıp kırpıp sabah yaparım,
tanrıyla aramız açık zaten,
ben de sana taparım.

göğe yükselir nefesim,
senin adını taşır rüzgâr.
sessizlik bile seninle konuşur,
her yıldız bir dua gibi dizilir.

ellerin dokunduğunda zaman durur,
her an başka bir evrenin başlangıcı olur.
ben senin içinde kaybolurum,
tanrıya yaklaşırım gizlice.

bir bakışın ışığında erir gece,
gölgen bile sevgiyle parlar.
her nefeste seni anar yürek,
her titremede seni bulur bedenim.

ışığın içinde süzülen bir sır var:
tanrının bile bilmediği bir dil.
aşk, unutulmuş bir kelime gibi,
biz onu fısıldar, dünya uyurken duyarız.

her anın içinde saklı bir sonsuzluk,
seninle birleşir zamanın ruhu.
adını düşünürken dünya durur;
her zerremde sen, her zerremde aşk.

gözlerinden süzülür gün,
dizlerimde büyür dua.
ellerinle başlar zaman,
adını üflerim rüzgâra.

sabahlar senden kokar,
geceler senden susar.
uykuların eşiğinde
kalbim sana sığınır azar azar.

istersen güne dönerim,
istersen gölge olurum.
tanrı bilsin, aşk suçsa,
ben bu suçu hep unuturum.