Her öykü bir yaşanmışlık öyküsünü saklar özünde, her yaşanmışlık bir öyküdür aslında ve aşkın iğnesi gibi batar bir gün yüreğin bir yerlerine. Hayat kimi karanlık bir yol, kimi aydınlık bir gelecek gibi gülümserken insana düşler ekilir geniş ovalarına, mevsimler dönerken toplarız ektiklerimizi ve bir yağmur altında kimi dudaklarımızdan aşkın türküsü, kimi de hüznün o garip sövgüsü dökülür…
Her an yaşanılacak bir mutluluk karesidir özetle, bizler o karelerde mutluluklarımızı izledikçe insan olduğumuzun farkına varırız…
Var ediş öyküsüne sığmayacak bir kadının dünyaya ışınlanışı ve yaşam panosundaki yerini alışıdır bu öykü. Her karesinde emsalsiz bir düşünüş, her rahlesinde bir yaşayış destanı, varoluş güncesi saklı. Bir mutluluğun tanımı gibi olağanüstü…
Günlerden herhangi bir gün ve Tanrı bulutlarla körebe oynuyordu. İçindeki garip sıkıntının sebeplerini soruyordu geceyi bekleyen haylaz yıldızlara. Ay kendi şavkında saçlarını tarıyor, usulca gülümsüyordu bu evrendeki yapayalnızlığına. Gökyüzünün o bomboş sokaklarında uzun süre dolaştı Tanrı. Canı müthiş sıkılıyordu ve birden ay ışığında saçını tarayan bir kadının aksini gördü yemyeşil sularda. Elleriyle dokunmasıyla bu aksin kaybolması bir oldu.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
