yaradan beni bu savaş alanına gönderdiğinde,
hep tektim, en yek dim,
kalemle tanıştım ama henüz konuşmaya başlamamıştım,
düşmanla dost oldum oyun arkadaşı,
daha maskeleri tanımamıştım.
düşlerimde gördüğüm bambaşka bir ütopyaydı,
gerçek bulunduğum gezegenden,
insanlarından başlı başına farklı.
yaradan beni bu savaş arenasına gönderdiğinde,
yaşama hevesi ile dolu,
güzel günlerin güzel insanlar sayesinde geleceğine dair umutlarım çoktu,
yaşadıkça,tanıdıkça,tattıkça yok oldu.
bu koca yeşil gezegeni siyah metre karelere böldük,
doğayı piç,çocukları ziyan,kadınlara namus duvarları ördük,
ve tüm bunlar ile övünebilecek kadar kördük.
yardan beni bu dünya kerhanesine attığında,
bembeyaz kalemlerden olma kanatlarım vardı,
insan denilen şeytanın ellerinde parçalarım kaldı,
aklım saatli bir bomba gibi her an patlamaya hazırdı
ve aklımda hep şu büyük soru TANRIM HER ŞEY ADİL mi,
güçsüzler,iyi niyetliler,sabiler, hariç herkes mi haklı mı ?
kbb
Kayıt Tarihi : 28.1.2018 14:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!