Tanrım, Annemin Rahmine Düşmeliyim

Çiçekli bir kurşunla ölmeliyim,
Uzun namlulu bir tüfekle,
Ayı, Domuz, Kurt veya Kuş,
Fişekleriyle delik deşik olmalıyım,
Zaten insanca bir ölüm,
Bekleyen kim !
Yaratılışımda Kadın var;
Başkaldırı,
Özgürlük ve sonbahar var.
Çiçekli bir kurşunla ölmeliyim,
Kahkaha ve kız çocuklarıyla,
Yeniden dirilmeliyim,
Bir direnişin en ön safında,
Göğüsten göğüse ,
Çiçekler yeşertene tek,
Ölüp ölüp dirilmeliyim.
Yaratılışımda Kadın var;
Başkaldırı,
Özgürlük ve ilkbahar var.
Ölüm yaşımla beraber,
Tanrım annemin rahmine düşür beni,
Ve annemden sonra ölenleri benim rahmime,
Ve bu böyle gitmeli,
Kurumuş bir ağacın dinine de başkaldırmalıyım,
Öyle ürkek bir sesle değil,
Erkekçesine elimi mezarlara vururcasına,
Hani bu sondu ?
Kurşunlanırken çeyizli sandıklar,
Baba yadigarı tüfeğimi çiçeklerle bilemeliyim,
Göz göze gelmeden her şey olup bitmeli,
Entariler zorla soyulmadan,
Nakışlı ipliklerin düğümüyle boğmalıyım,
O soysuz tüfeklerin deli fişeklerini,
Yaratılışımda Kadın var;
Ölüm yaşımla beraber,
Tanrım annemin rahmine düşür beni,
Neden bana savaşmayı öğretmedin ?
Gücümü benden alan yaratılışım,
Hoyrat bir arzunun iştahıyla yalnızlığım,
Saçlarına aklar düşen güvercin,
Vurulurken kuyruk sokumundan,
Ne namus bıraktılar ne kanat,
Göğün o çıplak rengini, körelttiler,
Bir mezarın başında sabahladığım gece,
Baykuş ağızıyla konuştu,
Ayaklarımın altındaki Kadın,
Çiçekler açmak için ölmemeliydim,
Yaşarken bir hayvani kurşunla ölmeliydim,
Yerin altında çürüyor hisler,
Gücümü benden alan yaratılışım,
Çerçevenin etrafı nakış nakış,
Kadın kurdeleleriyle rengarenk,
Verilen siyah ve mavi bir savaşın tablosu,
Tüm gizemiyle tüm yalnızlığıyla duvarda duruyor,
Kanlı sokakların dul kızlarıyla,
Ağarıyor utanmayan sabah,
Rahimlerden kesip alınıyor ceninler,
Zaman değiştikçe,
Doğrular korkuyor,
Dudakları öperek koparılmış bir kadın
Dişlerinin arasında kanlı bir söz gezindiriyor.,
Çiçekler sütsüz büyümez,
Çiçekler sütsüz büyümez,
Tanrım annemin rahmine düşür beni.
Çiçekler emdirmeliyim.

İsmail BUĞDAYCI