Tanrım Alışmakla Cezalandırma Beni

Beceremiyorum artık
Senin adından kristal çiçekler yapmayı
Ben de uyanıyor öldürülen çocuklar
Oysa sapağında durduğum sokağın
Çocuklarından öğreniyorum hala yaşamayı

Savaşta öldürülen bir çocuğun
Bulanık bakışlarından anlayamıyorum
Savaşta bile olsa bir insan
Nasıl öldürebilir bir insanı
Nasıl akıtabilir kini namlulardan

Bu merhametli gökyüzünün
Bu şefkatli yeryüzünün arasında kaldı
Arasat meydanı gibi kalbim
Şahit olmakla olana bitene karşı

Beceremiyorum artık koparmayı
Seviyor, sevmiyorlu yapraklarını papatyaların
Ben de patlıyor tohumu gri kurşunların
Ölenlerin yerine de kokluyorum
Islak toprağı, yaşamayı

Bir kelimenin dibine doğru düşüyorum
Tanrım...
Tanrım, alışmakla cezalandırma beni! ...