Tanrıların Musallat Olduğu Adam

Belki de son kez yazıyorum
İlk kez yazdığım gibi aynı
Beraber adımladığımız o sarmaşıklı yollara
Kahkahalarımızın yankısını bıraktığımız o taş binaların duvarlarına
Yemin olsun ki böyle düşlememiştim gaybı
Namütenahi bir sabahın ardında
Fezadan düşen güneşle gömüldü ezaya
Ve ben de kapıldım tabii medcezire
İnanmamıştım çünkü Nuh’un tufanına
Coşkun bir sel tutup sürükledi ruhumu
Alnımdan yakaladı tıpkı bir müşrik gibi
Amr bin Hişam kadar dik ve mağrur
Kabul etmemiştim gaybın teslimiyetini
Savaşmıştım eski tanrılarım için
Helios terk etmedi yok ediyor diye Persa’yı
Ya Prometheus? İşkence pahasına çalmadı mı ateşi bize vermek için?
Ya Pan? Ne zaman kayboldu ormanda, korkutmaktan ne zaman vazgeçti bizi?
Çok anmayayım, gelip musallat oldular şimdi
Çay koydum bomboş gözlerle yüzüme bakıp bakıp duran bardağıma
Şekeri attım ama suyunu koymayı unutmuşum
Yapıyor işte Tanrılar böyle dalgın ve mahzun
Sana sormuşum ya hani: “aşık nasıl olunur?”
İşte! Tanrıların musallat olduğu insan odur!