Tanrıların Suskunluğu Şiiri - Özlem Saba

Oysa aşk 'a kurban gitmişti bütün tanrılar.
Aşk uğrunadır demişti bütün yanılgımız.
Yangınlarımız bundan.

Bazen ulaşmak için o ışığa,
Nefesi kesik koşmaktı,
Bazen de çekilmek,
Korkmak alevlerin kızıllığından
Belki de, köz olmak gerekliydi bir yangına...

Bazen,
Yaşama tutunmak için tek şansımız olan
Tapınakların en görkemlisini inşa etmek gerekliydi içimizde.
Ve terk etmek gerekliydi, yüreğimizin kimsesiz ev sahibini.
Örmekti tuğla tuğla mabedimizi.
Tükenmek gerekliydi belki de o aşkla.

Aşksız ve umutsuz yaşamak.
Lanetlenmekti belki de.
Aforoz edilmekti,
Doğurmak tutkunun babasız çocuklarını.

Kendi bedeninden vazgeçmek gibi bir şeydi bu.
Ten almayacaksa aşktan nasibini.
Aşkın varlığı ne işe yarardı ki…

Özün söze küsüşü,
Kabuğuna çekilmesi gibiydi belki şairin aşkı.
Ki şairler her çağda lanetlenmişlerdi…

Öfkenin susma biçimiydi belki de şiir.
Kabuk hikâyesiydi...

Yoksunluğunu bilmek ve değiştirememek kaderini.
Oysa herkes biraz eksikti.
Biraz deli...

Aşk değildi aklı baştan alan.
Baştan çıkan akıldı..

Ve onsuz akıl beslenemezdi,
Ruh aç kalınca
Bedenini tüketecekti.

Belki de çiçek açamayışımız bundandır
Bundandı Tanrıların suskunluğu…