Tanrılar Koğuşu Şiiri - İzzettin Coşkun

I.
Belki elin elime değmeden
El/vedasız bir gidiş y/aşarız
Nefesi tükenmiş tanrılar gibi
Göçüp gideriz bu diyardan
Bu alışılmış sevdadan.

Belki küfürlerinden
bir tükürük bile kalmaz yüzüme.
Gök tanrısı EA bir yağmur döktürür gözlerinden
Ve Eros dolu yağdırır işgal edilmiş yaramıza
Hiçbir tanrı merhem süremez hüznümüze.
Proton ve elektronlar birbirine kavuştu
Sana ait ne varsa yok oldu
Seni yoktan var etmeye kalkıştım
Ne sen var olabildin
Ne ben yok olabildim

Şansımız varsa
Omzumda ikamet eden melekler bize şiir yazar...
Hafiften bir bilur çalar
amansız bir nazardın gözlerime
Belki kızarsın,
ama seni çok özlüyorum.
Ve hesapsızdın tenime
bir azar
Bir azar
Afedersiniz!
Şiir yazmak günah miydi?

II.
Cehennem misali yokluğuna terk edildim
Allah aşkına gözlerini kapatma
Sönük kalmasın hayallerim.
Belki aynı toprakta toprak bile olamayacağız...

Tanrıların koğuşuna düştüm
Hava su ve toprak
Ve diğer tüm tanrılar kızgınlığına
Oysa sendeki tanrısızlığa kırgındım
Kimsesizler kim/sesizi
Artık bende sizler gibiyim
Öksüz ve yalnız...

Beşinci bir element daha buldum
Daha'nın içinde seni sordum
Sende bir sevdayı buldum
Sevdada kendimle yüzleştim
Bulmaca'da mahkumluğum saklıdır

Bütün tanrılar firar etti
Ve bütün elementler dağıldı
Sevda bana kaldı
Ben tanrılar koğuşunda yalnız
Tanrılar birbirine muhtaç
Ve birbirinden habersizdi...
Bütün tanrılar bana ağlıyordu
Biri hariç...
Tanrılar birer birer yıkılıyordu

Yokluğun cehennem azabı
Yokluğun kıyametin ilk sancısı
Her sancıda yokluğunu çektim
Her azapta çaresizliğimi gizledim

III.
Gundîno werin hawara min
Ev derdeke bêderman ez girtim
Çi êş û elem hebin
Çi serma û nexweşî hebin
Hemo ketîye ser singêmin
Çîka evinê di nêva serêmin

Xwedê zani ez çikas gunehkarim
Eşq û evînê de neguhdarim
Bila herkes bizane ku
Ez heta imanê evindarim

Çibkim çinekim ez nizanim
Çima tu jimin dur ketî
Ez ji qedama ketim
Heta mirin jî ji min tirsa
Lê ez halê xwe digirîyam