Görebileceğim en uzak yerde olsanda yeter, sadece kaybetmeyeyim seni.
Duygularını anlatmasan da olur bana, gerek yok kelimelere, gözlerinde okumayı öğrendim.
Ömrümün son anlarını da yaşasam, acınası hayatların kine bulanmış tabuları ardında,
İğne deliğinden gülüşünü izlesem yeter, kırpmam gözlerimi ölene kadar.
Özleminle divane olmuş kalbime çamur sıçratmaya cesaret etmesin,
Birbirinin üstüne basarak çıkmaya çalışırken o bataklıktan, çürümüş mahluklar.
Sevgimi bir dağ gibi sererim gözlerinin önünde,
Bekler onları acımasız bir heyelan, yazık olur yanımıza yaklaşanlar!
Doruk noktasında tutarken ellerini, ışık sunarız kararmış zihinlere,
Belki aydınlatırız en zifiri düşünceleri ve anlam veririz yaşamlarına.
Ya da yol gösteririz umutsuzların kendini kaybettiği o gecede.
Karanlığın içinde görünen tek yıldız gibi bize her bakana.
Kaderimizi yazan kalemi çalmaktan korkmam,
En güzel günleri sadece bize yazarım onunla, adalet mi umurumda?
Mahşer günü o mahluklar, ezilirken yıkılan tabularının altında,
Ben yine seni ararım etrafta, veremeyeceğim hesaplar yakamda.
Sadece sana gelmek için kaçarım cehennemden, sanıyor musun cennet umurumda?
Kayıt Tarihi : 30.10.2021 14:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!