Tanrıçama Şiiri - Soner Akyol

yeniden doğmaya benziyor seni sevmek,
ilk adımı atıpta çıkmışsın gibi savaştan,
son bahar da düşen yapraktan arınması gibi ağaçların,
aşık oluyorum galiba yavaştan.

kapanacakmış gibi yeryüzünün kapıları bize,
bir daha gelmeyecekmişsin gibi dünyaya,
öyle sevmek gerek seni,
hiç ölmeyecekmişsin gibi aşık olmak gerek,
öyle hakkını verebilirim anca,
ziyadesiyle tek başıma yetemem bu şiirde sana.

sebebini bilmeden hissetmen gerek tarif edemeyeceğin duyguları,
bir sır olarak kalmalı kalbinin kıyısında köşesinde,
kimselerin bilemeyeceği bir yerde,
öğrenince adını, titreyene kadar sesin, haykırman gerek.
bâki olan yazdıklarım olacaksa eğer ki,
ne geçerse aklımın ucundan kağıtlara yansıtmam lazımdır geliyor bana,
bir cümlede asaf ediyorsam yamacıma seni,
eteğinde uyumakla tamamlamam gerekiyor gibi geliyor bana.

son bir söz edasıyla yazdığımı sanma asla,
izlemeye doyamazken lal'ı yazmayı nasıl bitirebilirim,
geceyi süslediğin gibi ışıldarsan mehpare altında,
ben bir destan yazmayı borç bilirim tanrıçama.

13 aydır bu köhne topraklarda mahkum bedenim,
öyle ki son nefesim bile çıkamazken buradan,
bir ışık karşımda, bağlayıcı ve büyüleyici hayata karşı,
yıllardır aklımdayken, ilk defa yüzünü gördüğüm, bu da ares'in sana ilk hatırası.
böylesi de yeter mi ruhuma bilemiyorum,
hiç tatmadığın duyguyu doyasıya yaşamak gibi çünkü,
namütenahi bir diyar çehrelerinde pusmuş,
elime almamı beklemiş kalemi asırlarca,
ebediyete varacağım gün son bulacak bir şiiri yazmamı istiyor benden,
bu da ilk sözleri olacak galiba,
istemesende boğulacağın bir denizi doldurduğum kelimelerimle bırakıyorum şimdi seni baş başa.