Tanrıçam Şiiri - Mehmet Koç

Bu gönül fırtınası yordu beni
Savruldum deli rüzgarlarla
diyar diyar keşifti kalplerde
Dur durak bilmeyen
Çağanoz gibi büyüyen korku.
Suyun taşı biçimlendirmesi gibi
şekillere soktu beni.
Ağlamak nedir bilmeyen gözlerim
hüzünlerin uşağı oldu.
Ellerimde unutamadığım sıcaklıklar
ayrılık yaraları derin izlerde
çıldırtan bir heyecan
hiçbir kalıba girmeyen ruh
hala bilinmez bir şeyler var
senden kalan, hala karanlık.
Bir demet ışık, bir demet gözlerin
bir de kalbin.
Hani çıkarıp atıversem gömlek gibi
bu delirten aşkını ruhumdan.
Atsam, arkama bakmasam
olmuyor be sevdalım.
sigara dumanı gibi işlemişsin ciğerlerime
oksijenin hücrelerimi sarması gibi
bir an sensizlik ölümüm olur,
ki zaten ölmüşüm ben.
bilmemki nasıl anlatsam
ben gül isem sen güneşimsin
balık isem denizimsin
bulut isem rengimsin
yağmur isem sağanağımsın
sen hep, hep, hep bir fazlamsın.
Dümenimsin, haritamsın, rotamsın.
ben Adem'im, sen Havva'msın
nasıl anlatayım dahasını
ben deli aşık, sen aşkımsın.
İçmeden sarhoşluğumsun
devasını aramadığım hastalığım
dahası ruhum, ruhaniyetim
sen benim kalbimsin.
Dahada coşarsam,
SEN BENİM TANRIÇAMSIN