Tanrıça Smyrna Şiiri - Canan Karatoğma

TANRIÇA SMYRNA’DAN..

Asi ruhumdaki divane aşkın sahibi…kim bilir şimdi hangi aynalarda yüzün…kim bilir hangi taş heykele gizlenmiş sesin....? sana sesleniyorum Smyrna nerdesin…?

Burdayım…

Hala gözlerimin izi kalmış
Bu kentin sokaklarında,
Islak,mağrur ve kibirli
Bazen mavi, bazen yeşil..
Kokum sinmişken zeytin yapraklarına
Sesimdi troy da yankılanan
Babilin asma bahçelerinde
Gülüşümdü
Şaraba dem vuran…

Burdayım…

Afroditi
Kıskandıran ben
Ne tanrılara boyun eğdim,
Ne savaşların ortasında aşkı yaşadım
Ki her savaş savaşımdı
İçimdeki çocuğun gülüşünde gizliydi…
Çok beklemiştim bu sesi,
O seste çığlık olup
Haykırmaktı özgürlüğümü…

Burdayım…

5000 yıl öncesinden
Taş duvarlara esir olmuş hayatımdan çıkıp ta geldim…
Sesini duydum
Ve haykırıyorum işte
Özgürüm,özgürüm,özgürüm...

Burdayım…

Ve
Bir deniz olmalıyım şimdi
Asi,
Mavi kıyafetlere bürünüp
Saçlarımın kumral rüzgarıyla esmeliyim
Paylaşılan simitle
Çayın demindeki dost sohbetine eşlik etmeli
Gün batımındaki yakamozumu
Beni seyreden aşıklara vermeli
Bir yakamdan bir yakama yol göstermeliyim
Martılara
Çığlık çığlığa…

Hayat olmalıyım
Ölü bedenlere
Yanık sevda olmalıyım yanan yüreklere
Şiir,türkü
Bulut,yağmur olmalıyım.
Yar olmazsam yaren
Yol olmazsam yoldaş
Dost olmazsam kardaş
Can olmazsam,canan
Bu şehrin sesi,nefesi,emeği
Bu şehrin
Sokaklarında hiç sönmeyen ateşi olmalıyım…

Ben bu şehrin ta kendisi olmalıyım
Açı,toku
Zengini,fakiri
Genci,yaşlısı
Çoluğu,çocuğu
Tüm insanları ana gibi sinemde barındırmalıyım…

Ben, yeniden bu şehrin ta kendisi
Ama
Ta kendisi olmalıyım…
Ben “İzmir” olmalıyım….

Canan KARATOĞMA