Tanrıça Eris Ve Ben Şiiri - Dinmez Er

Sisler basınca sokakları kırlangıçlar yuvaya döner
İnsanoğlunun aklına da olur olmaz şeyler düşer
Dün akşam şiirlerde edebi şehvetin esiriydim
Hani sana adadığım o mahur şarkı var ya...
Bestesine, sözlerine tekmil sazlar kifayetsizdi
Düşlerde kurduğum senli sensiz çıkmazlarda
Yıllanmayı beklemeden buharlaşıverdi aşkım
İnce, ince sızlarken kalbim, ruh tanrıya yakarıyor
İçimde ki ben bana,” Bu âlemde sen fazlasın diyor
Tuttuğun her dal neden kırılıyor bir düşün
Yağlı ip boynunda kendini asacak ağaç aratıyor”
Aşk bana yasaklar koymuşsa ölümden öte yol var mı?
Bir patikada sağlam bir iğde dalında ölüm asılı kalır
Bu ölüm Tanrı buyruğu değil yalnızlığın fetvasıdır
Dışarıdaki kötüler mi içimdeki beni bana kırdırıyor?
İçimde ne bir heves kaldı, ne bir arzu kıvılcımı var
Beyaz atlı tanrıça arabasıyla gökyüzünden
Abanoz renkli gecede Tanrıça Eris geliyor.
Eris, kavram çatışmalarının barışçı tanrıçası…

“ Yüreğinin aynasına baktım, gördüm içindekileri
Ellerini ver bana, içindeki seni bana bırak! / Dinle;
Ölüm meleklerinin türkülerini dinlemekten vazgeç
Bulutsuz gökte şimşek çakacak diye de bekleme
Ben seni senle barıştırmaya geldim. / içindeki senle
İster bahar serinliği olsun ister ağustos sıcakları
Öylesine donuk o kadar soğuktur yalnızlık güneşi
Yalnızlık aşılmaz dağdır öfkeyle, kinle dikilir önüne
Sanki Ergenekon! Bu dağı eritmeye gücün yeter mi? ”

Abanoz renkli gecede Eris’in elinde iki altın kadeh,
Biri bana sunduğu kanım rengi Pramnos şarabı
“Sana sunduğum kutsal şarabı iç, olanları unut
İki türlü kavga vardır bu dünyada
Birincisi övülmeye değer, diğeri kötülemeye
İçindeki senin sana, senin yalnızlığına isyanıydı
Övülmeye değer bir kavgaydı”
Dedi ve gitti Eris, sesi dağlarda yankılandı.

Dinmez ER / Çeşme / 2012. 03. 04 /