Tanrı’ya Emanet... Şiiri - Tuğba Uzüğüten

Yalvar yakar sığınmalar yas tutarcasına
Aşka inanmadan sarılmak yarınlarına

Neyse boş ver diyebilmek; bu da geçer
Geçer elbet...

Ya bir kez daha düşerse yürek bu yalana
Ya gözü kararırsa anlamazsa
Ve yine yanlışsa?

Kaç gün, kaç saat dayanır insan bu sorgulara
Kolay mı ölü bir yüreğe can vermek
Yazık değil mi?
Bi daha bi daha ölmeye değer mi?

“Kaç kurtul” diyen iç sesini mi dinlese
Ya da yılmayan yüreğin sessiz çığlıklarını mı?

Ne yana dönse?
Kime seslense?
Kimden öğrense?

Bir bilen var mı ki düşünse düşünmese...

İçten içe yanan, ellerinden kayan
Tertemiz bir duyguydu oysa yıpranan, yıpratılan
Güzeldi ve özeldi belki
Ama unutuldu acıdan, acıtandan...

Sağ salim çıksa duygular sonsuz yolculuğundan
Gerçeğini bulsa bırakmasa, bırakılmasa

Canı teslim etmek gücün de gücü bu kez
Bir sonu olmalı, bitmeli bu esaret
Ve kalp hala Tanrı’ya emanet...