O'nu en son
Yedi yil once
Ankara'da
Metroda gormustum.
Cocuklari vardi;
Biri kiz, biri oglan
Ardindan
Zafer carsisina yurumustum.
Gerek yok uzun soze,
Asinaydi
O kaldirimlar bize.
Her el ele tutusumuzda
Cok mutlu olmustum.
Ey guzel Ankara!
Beni de ettin bahti kara,
Boguluyorum,
Nefes alamiyorum
Diye haykirmistim.
Uzundu bulvarin yolu
Yuruyordu...
Bir ana, kizi ve oglu
Emanet ettim Tanri'ya O'nu
Deyip ayrilmistim.
Kayıt Tarihi : 17.8.2007 03:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!