Tanrı Saymazdı Ona Kaç Kez Küstüğümü

Tanrı saymazdı ona kaç kez küstüğümü, o kadar deli zamanlardaydım çünkü. Hayatın en zirvesinde, en dibinde, batıp çıkıp çığlıklar atmaktaydım çünkü ya sevinçten ya korkudan…
Geceleri içimi dolduran sıcak, gün doğunca boşluğa dönüşürdü durmadan. Tüm geçmiş, ağırlık, korku, kaçmak arzusu dolanmış kalmıştı saçlarıma, taramıyordum inadına. Aklımda annemin son bakışı yüzüme, sokaklara atıyordum kendimi, dönmüyordum eksilmiş evime. Ne yüreğimin ne bedenimin bana ait olmadığı zamanları yaşıyordum çünkü ve Tanrı kaç küslüğüm olduğunu saymıyordu bu yüzden. Ve Tanrı küçük umutlar sunup önüme, bekliyordu sabırla daha ne kadar delireceğimi ya da öleceğimi…
Kimsesizliğin
Yalnızlığın
Yokluğun en dibine
Ta dibine
Ta içine
Dalıp dalıp çıkıyordum,
Soluksuzdum yüzeyde, denizinden koparılmış yunuslar kadar.

Garip ve korkutucu bir sükûnet, anlamsız ve titreten bir sessizlik
Bilinmezlik ve sonsuzluğun renksiz düşüncesiyle boyayıp yüzümü aşkın peşine düşüyordum, onca yokluğun içinde, anlamı varmış gibi.

Bir acı kardeşim, bir pişmanlık kardeşim, bir de kedi kardeşim bırakamazlardı beni ki gideyim. Gidemezdim, annemi aramaya gidemezdim, babamın elinden tutmaya gidemezdim. Bir de aşk kardeşim vardı uzakta, o da bırakmazdı inatla beni. Ellerimi deli saçlarıyla bağlardı kaçmayım diye. Ve tanrı küsmezdi bana yüzden, kaç bininci küslüğüm olduğu halde sabırla beklerdi kabullenmemi, geri dönmemi her şeye rağmen. Ben dayandıkça, direndikçe hoşuna giderdi, uzaktan bir öpücük yollardı belki de, tam alnımın orta yerine, babam gibi, sıcacık… alnımın orta yeri titrerdi bazen durduk yere ama hep gülümsediğimde. Kaldırır başımı göğe bakardım işte o zaman.

Bazen boşalırdı beynim. Beynimin olduğu yerde bir deniz olurdu derin, sonsuz, sakin, mavi, yeşil, temiz… Dalardım en dibine beynimi aramaksızın,
Yalnızca serinlik
Yalnızca su,
Yalnızca tuz aşk gibi….
Uçuyorum sanırdım bazen böyle.
Bir yaz gecesi misafirlikten dönerken babamın omzunda, ellerim ellerinde, oradan gencecik anneme bakarken bulurdum kendimi. Annemin memelerinde bulurdum bazen de kendimi, hayata yapışırcasına emerdim annemin genç memelerini acıttığımı düşünmeden, bencilce. Ve Tanrı gülümserdi sanki bana bulunduğu kocaman, huzurlu aralıktan, ben kahkahalar attıkça babamın omzunda, annemin bereketli memelerine yapıştıkça…

Çıktığımda suyun yüzeyine, beynim döndüğünde yerine yine soluksuz kalırdım. Kocaman açarak ağzımı hayatı içime çekmeye çalışırdım zor olsa da… Saklandığım köşelerden korkarak uzatıp önce başımı, sonra bedenimi titreyerek de olsa başlardım yeniden. Gürültü, insan kokusu, öfke, savaş, açlık içindeki dünyaya dönerdim. Ve sanki Tanrı başını sallardı hafiften gülümseyerek hoş geldin derdi döndüğüme. Ben de kaldırıp başımı göğe, el sallardım oradan beni izleyen herkese… Hoş geldim derdim içimden tekrar yaşamaya.