Yürek yorulunca gözyaşı gözden değil, içten akarmış...
Tadı, kokusu, hatta dumanı bile olurmuş onun...
Ten denilen ete, kemiğe bürünen kimselerin göremediği,
Ten kafesinden kurtulup, mana gözüyle bakabilenlerin gördüğü...
Birlikte tüttüğü yoldaşları olurmuş onların
Tanrın'nın, yer yüzüne uzanan ellerim dediği...
Kayıt Tarihi : 3.12.2022 13:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!