Tanrı Müzisyen Olmalı Şiiri - Bekir Dalkıç

Ağlayışıyla bir bebek öyle acı acı,
İlk duyduğum zamanlar biri keman çalıyor zannederdim.
Tanrı müzisyen olmalı.

İlk adımlarıyla dansa kalkardı sarhoş kardeşim.
Elinde çıngırakla bir bebek.
Gülerdim...
İlk aşklar tambur ederdi boş yürekleri.
Vurulurdu her biri, göğüsleri güm güm güm!
Tanrı müzisyen olmalı derdim.

İnletirdi geceleri aşıkların el darbeleri.
Kimler çalıyor derdim o piyanoları.
Kimbilir derdim...
Acıdan çığıranlar vardı gecelerde, zevkten de,
Ve çaresizlikten, öfkeden de.
Ağıtlar duydum yollarından geçerken.
Üzülürdüm, ağladım.
Tanrı müzisyen olmalı derdim kendime.

Havlardı köpek koroları, o miskin akşamlarda.
Meler dururdu koyunlardan biri.
Bir hüzün okunurdu titreyen sesinde.
Duyardım, titrerdim.
Dışarıda uğuldayan rüzgarlar vardı.
Uçuşurdu penceremizin perdeleri,
Bir türkü mırıldanırdı annem, bana atkı örerken.
Ve hep sorardım.
"Tanrı şarkı söyler mi anne?"